Ik ben beeldend kunstenaar en ik ben dol op autosport. Ik maak voornamelijk schilderijen met Formule 1 en andere autosporten als thema, maar ik schilder ook graag portretten, landschappen, stillevens… eigenlijk alles!

Als kind was ik altijd aan het tekenen en ik was dol op stripboeken. Ik tekende stapels papier vol met ridders en kastelen en maakte strips.
Ik vond (en vind) het bijzonder dat een plat vlak diepte kan bevatten. Ik vond het altijd leuk om nieuwe ontdekkingen te doen, bijvoorbeeld hoe je de illusie van diepte kunt creëren, of hoe je gezichten een bepaalde emotie kunt laten uitdrukken.

Tekenles

Mijn ouders zagen er wat in en zij zorgden ervoor dat ik op jonge leeftijd wekelijks tekenles kreeg van een beeldend kunstenaar. Dat was heel leuk en leerzaam. Ik leerde naar de waarneming tekenen en maakte kennis met nieuwe technieken en materialen. Zo heb ik gewerkt met pastelkrijt, ecoline, houtskool, olieverf en ik heb zelfs leren linoleumsnijden.

Op de basisschool en de middelbare school heb ik heel wat schriften vol getekend en maakte ik veel stripverhalen. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat de volgende stap de kunstacademie zou worden.

Kunstacademie 1995-1999

Ik koos voor een kunstacademie waar ik ook gelijk een onderwijsbevoegdheid voor het vak tekenen kon halen. Naast teken- en schilderlessen kreeg ik daar dan ook vakken zoals kunst- en cultuurgeschiedenis, kunstbeschouwing, onderwijskunde en vakdidactiek. In 1999 heb ik de opleiding tot 1e graads docent beeldende vorming aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten afgerond.

Formule 1 als inspiratiebron

Begin jaren ’90 zag ik een Formule 1 race op TV. Ik zag de coureurs door een tunnel scheuren (Monaco).

Vanaf dat moment was ik verkocht. Ik keek alle vrije trainingen, kwalificaties, warm-ups, races en meestal ook nog de herhalingen.

Autosport is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie. Het leuke is ook dat je niet alleen een auto goed moet kunnen schilderen, maar ook dingen als landschappen, mensen en atmosfeer.

In 1999 won ik met een schilderij van Eddie Irvine in een Ferrari de Shell Publieksprijs.

Materialen

Meestal schilder ik met acrylverf op canvas (linnen). Acrylverf droogt snel, en aangezien ik mijn schilderijen opbouw in veel lagen, is dat erg handig.

Een schilderij begint met een idee. Dan ga ik schetsen maken voor de compositie en zoek ik informatie op. Ik verzamel veel foto’s en kijk fragmenten van races terug. Ook maak ik soms gebruik van schaalmodellen. Als ik de schets klaar heb, zet ik het over op een doek. Vanaf dat moment is het een kwestie van geduldig opbouwen. De eerste lagen bestaan vooral uit grote globale kleurvlakken. Elke nieuwe laag brengt meer detail in het schilderij.

Exclusief voor Adam’s World

Sinds 2017 werk ik exclusief voor Adam’s World, onderdeel van The Autosport Company in Waalwijk. De originele schilderijen zijn daar te bezichtigen en te koop. Bovendien zijn er van elk schilderij een gelimiteerd aantal reproducties op canvas te koop.

Kan het mooier? Mijn schilderijen hangen bij Adam’s World precies op de goed plek, te midden van al die mooie schaalmodellen en andere collector’s items. Bovendien kan ik de schaalmodellen fotograferen, zodat ik mijn eigen collectie van referentiefoto’s kan uitbreiden.

YouTube

In mei 2018 ben ik begonnen met het maken van teken- en schilderlesvideo’s op YouTube. Een overzicht van de video’s vind je op deze pagina.

Ik was zelf heel blij met alles wat ik heb geleerd door te kijken naar kunstenaars op YouTube, maar het viel mij op dat er vrijwel geen Nederlandse kunstenaars zijn die hun kennis delen. Toen ik zelf begon met filmen begreep ik waarom 🙂

Het is een heel gedoe met camera’s, volle geheugenkaarten, lege accu’s, haperende microfoons, verlichting, scripts schrijven, proberen alles goed in beeld te brengen, leren om in de cameralens te kijken, niet te vaak “ummm” zeggen, struikelen over statieven enz enz. Daarna kun je gerust een volledige dag uittrekken voor het monteren van de video. En dan moet je nog allerlei dingen op YouTube instellen e.d. Bakken met werk.

Bovendien is het (vooral in het begin) geen pretje om naar jezelf te kijken. Ik vind nu – meer dan een jaar later – mijn eerste video’s ronduit slecht. Ik weet nu hoe het veel beter zou kunnen, dus misschien komt er een keer een remake.

Inmiddels merk ik het niet eens meer dat ik tegen een camera praat. Ik vind het leuk om die video’s te maken en het is ook een fijne afwisseling. Als ik die video’s maak laat ik het schilderij waar ik mee bezig ben even helemaal los en kan ik later weer met een frisse blik verder gaan. Ik leer er zelf ook veel van en ik vind de interactie – ook al is het alleen digitaal – met de kijkers ook erg leuk.